وجه تسمیه ایذه
ایذه در گذر تاریخ
ایذه معرب به ایذج نام قدیمی سرزمینی است که در ناحیه بختیاری که بعدها مال امیر نامیده شده و در شهریور ۱۳۱۴ه.ش به موجب تصویب هیات وزیران نام آن به ایذه تبدیل گردید .
در کتاب تاریخ آل مظفر آمده است : ایذج که اکنون ایذه خوانده می شود شهرستان کوچکی است از خوزستان پایتخت اتابکان لر بزرگ یعنی نواحی بختیاریو کهگیلویه بود . ایذج همان مال امیر است و مال در اصطلاح لر های بختیاریبه معنای مقر و محل است و مال امیر به معنای پایتخت و مقر حکومت است .نتیجه آن که ایذه در طول تاریخ چندین بار تغییر نام یافته است . شهرستان ایذه از جمله شهرهایی می باشد که از قدمت دیرینه ای برخوردار می باشد طبق نقشه ایذه جزء تمدنهای پیش از نیمه هزاره پنجم قبل از میلاد می باشد قدمت تاریخی این سرزمین در میان تمدن ایلام اسپیر و آنزان در دوره عیلامیان و بعدا انشان در دوره مادها و هخامنشیان و انیزان در دوره های سلوکیان و اشکانیان و سرانجام انیزه در زمان ساسانیان و در زمان سلطه اعراب مسلمان به ایذج و بعدا به ایذه و بالاخره با فرمانروایی اتابکان لر به مال امیر و در نهایت با سلطنت یافتن رضا شاه در شهریور ۱۳۱۴ با تصویب هیات وزیران به نام ایذه تغییر نام گرفته است.
وجود آثار تاریخی و سنگ نوشته های کولفرح ، اشکفت سلمان ، خنک اژدر ،و مجسم شمی و روستاهای باستانی مثل کل نرگس ، کهباد اژگیل و.. وهمچنین قلعه های محکم و استوار مثل قلعه کاخ تیمور ، قلعه دهدز و راه باستانی دسپارت یا دژپارت که ایذه را به قسمت مرکزی ایران وصل می نماید و وجود زیارتگاههای فروان در منطقه و همچنین گورستانهای خیلی قدیمی که آثار آنها تاکنون باقی مانده و قناتهای خیلی قدیمی و آسیابهای آبی در حوالی ایذه همه و همه حکایت از شهر قدیمی که خیلی هم آباد بوده و اهمیت بسزایی داشته است
